آب، پس از هوا، مهم‌ترین نیاز هر جانداری [به ویژه انسان]، برای ادامه حیات است. ابتدا چنین به نظر می‌رسد که «آب»، هم چون هوا، خاک و نور خورشید، نعمتی خداداد است. آب‌های اقیانونس‌ها و دریاها بخار می‌شوند، باران می‌بارد، رودخانه‌ها جاری می‌شوند، سفره‌های زیر زمینی پر آب می‌شوند و این چرخه هم چنان ادامه دارد. اما اداره کنندگان جهان، در تلاش برای سلطه و کنترل آب آشامیدنی همگان هستند.
ایران‌پی‌ان – سازمان‌های اداره کننده جهان / کنترل آب آشامیدنی در سرتاسر جهان
امروزه در هر کشوری، آب برای کشاورزی، دامپروری و نوشیدن انسان که به آن «آب شرب» می‌گویند، به شکل یک معضل بیان می‌شود. جار و جنجال بسیاری تحت عنوان «کاهش آب» به راه افتاده است. اما واقع این است که درصد کاهش بارندگی، بسیار کمتر از ازدیاد جمعیت می‌باشد و معضل کاهش آب بیشتر ساختگی است (مگر در برخی از مناطق که به لحاظ جغرافیایی خشک یا نیمه خشک تعریف شده‌اند).
جمعیت جهان، امروز از مرز ۷ میلیارد نفر نیز فزون‌تر شده است. در برخی اقلیم‌ها، بارش باران بیشتر و در برخی کمتر است و قطعاً سطح نیازها متفاوت می‌شود. اما، محاسبه کنید که اگر فقط روزانه یک میلیارد نفر مجبور شوند تا آب آشامیدنی خود را در بطری یا گالن خریداری کنند، درآمد سالانه چقدر خواهد بود؟
به طور قطع، قیمت‌ها در کشورهای متفاوت، فرق دارد، اما چنین برآورد کنیم که اگر این یک میلیارد نفر، روزانه فقط ۵/۱ لیتر آب آشامیدنی مصرف کنند، روزانه یک و نیم میلیارد آب آشامیدنی در قالب بطری مصرف شده است و اگر هر بطری فقط ۵۰ سنت (نیم دلار) سود خالص داشته باشد، جمع آن بالغ بر ۷۵۰ میلیون دلار و سالانه قریب به ۲۸۰ میلیارد دلار می‌شود؛ و این رقمی نیست که سازمان‌ها و شرکت‌های کنترل کننده جهان، به ویژه در مواد خوراکی و آشامیدنی، به راحتی از آن بگذرند.
این رقم فرضی است و فقط با محاسبه یک میلیارد نفر و روزانه فقط ۱.۵ لیتر آب آشامیدنی محاسبه شده است، اگر تعداد، میزان مصرف و نیز سود خالص حاصله بیش از این باشد، ارقام باورنکردنی‌تر خواهد بود.
*- در همین ایران، که اغلب مردم از آب لوله‌کشی شهری برای آشامیدن استفاده می‌کنند، هر بطری ۱.۵ لیتری آب آشامیدنی، بین ۵۰۰ تا ۶۰۰ تومان توزیع می‌شود و فروشندگان نیز آن را بین ۷۵۰ تا ۸۰۰ تومان، می‌فروشند. پس اگر از این جمعیت ۷۵ میلیونی، فقط ۵ میلیون نفر آب را خریداری کنند، گردش مالی روزانه متوسط بالغ بر ۲.۷۵۰ میلیارد و سالانه بالغ بر هزار میلیارد تومان می‌باشد.
از این رو، اداره کنندگان جهان، پس از در اختیار گرفتن تمامی رگ‌های حیاتی بشر، مثل مواد خواراکی، پوشاک، نفت و انرژی و …، اکنون با سرعتی سرسام‌آور، در جهت سلطه و کنترل «آب» در جهان، به ویژه آب آشامیدنی گام بر می‌دارند.
همیشه بهانه‌ای عوام‌پسندانه برای سلطه هست:
نظام سلطه، چه به شکل نظامی، چه سیاسی و چه اقتصادی یا فرهنگی، هیچ‌گاه نمی‌تواند بدون بهانه و توجیهی عوام‌پسند، به میدان آمده و موفق شود. برای اشغال نظامی افغانستان، ۱۱ سپتامبر لازم است – برای اشغال نظامی عراق، ادعای برخورداری رژیم بعث صدام از سلاح‌های دوربرد و کشتار جمعی که امریکا را تهدید می‌کند لازم است – برای اشغال و تجزیه سوریه، داعش و مبارزه با تروریسم لازم است … و خلاصه همیشه یک “تهدید” برای توجیه حضور و سلطه‌ی آنان لازم است، اما برای سلطه بر آب آشامیدنی مردم چه بهانه‌ای می‌تواند موجه باشد؟
بهانه‌ها:
زمین در حال گرم شدن است – نزولات آسمانی کاهش یافته است – لایه‌ی اوزون سوراخ شده است – گازهای گلخانه‌ای بیش
از حد تولید شده است – جمعیت بشر افزایش یافته است – تأسیسات آب آشامیدنی در بیش از نیمی از کشورهای جهان (به ویژه در آسیا و بالاخص در به اصطلاح خاورمیانه) یا فرسوده شده و یا با بمباران‌ها تخریب شده است – فضولات صنعتی و نیز مواد شیمیایی و حتی رادیوآکتیوته‌ای که در بمباران‌ها ساتع شده، آب‌های را آلوده کرده است – هزینه تسویه‌ی آب جهت آشامیدن و توزیع در شبکه لوله‌کشی شهری گران است و …؛ پس «آب» یک معضل جهانی است و همگان به راحتی دسترسی به آب آشامیدنی نخواهند داشت! پس ما باید وارد عرصه شویم.
خیرخواهان و مصلحان جهانی:
پس از جوّسازی‌های شعاری، خبری، گزارشی و … در جنگ نرم و القای معضل “آب آشامیدنی” به اذهان عمومی و نیز انواع عملیات‌های پیچیده‌ی نظامی، صنعتی و اقتصادی، در جنگ‌های آبی، همیشه این امریکا و کشورهای متحد اروپایی – دولت‌های فراماسونی و شرکت‌های صهیونیستی و کارتل‌های بین‌المللی هستند که با حمایت سازمان‌های بین‌المللی، برای نجات بشر، حقوق بشر و … به میدان می‌آیند.
بهانه این است که «آب»، مایه حیات بشر است، چه به مصرف کشاورزی برسد، چه دامپروری، چه صنعت و چه آشامیدن؛ لذا نباید در مالکیت حکومت، دولت، ملت، یا گروه‌های خاص باشد.
از این رو، «جنگ آب»، در کنار «جنگ نفت و انرژی»، در صدر استراتژی نظام سلطه قرار گرفته است. اما این سلطه، همیشه با حملات نظامی سیطره نمی‌یابد، بلکه با «کنترل اقتصادی»، حاصل می‌گردد.
سازمان تجارت جهانی (WTO) و بانک جهانی (World Bank):
همیشه گام نخست در جنگ جهانی اقتصادی، با سازمان تجارت جهانی (WTO) و بانک جهانی (World Bank ) می‌باشد که یکه‌تاز این میدان هستند، البته با حمایت‌‌های دولتی.
دولت‌ها، زمینه سلطه‌ی شرکت‌ها را فراهم می‌کنند. به عنوان مثال: روش تسویه آب فرق می‌کند و دیگر قابل آشامیدن نمی‌باشد – وزارت بهداشت مضر بودن آب لوله‌کشی را برای شرب اعلام می‌کند – مجلس‌ها قوانین لازم برای فعالیت بخش خصوصی را مصوب می‌کنند – سرچشمه‌ها و جریان‌های عمده‌ی آب شیرین، (مانند معادن استراتژیک) در اختیار شرکت‌های بزرگ و سرمایه‌داران قرار می‌گیرد … و بانک‌ها وارد عمل شده و با مشارکت، سرمایه‌گزاری مستقیم یا وام، کار را تمام می‌کنند.
به گزارش (Third world traveler): سیاست‌های خصوصی‌سازی، از سوی بانک جهانی، به سازمان تجارت جهانی (WTO) دیکته و گاه تحمیل می‌گردد و آن سازمان تحت موافقت‌نامه‌های عمومی در عرصه خدمات تجاری (GATS )، جاده‌ی بین قوانین و شرکت‌ها را هموار می‌نماید.
بنا بر همین گزارش: بانک جهانی، معضل آب آشامیدنی در جهان را یک فرصت بسیار مناسب جهت سرمایه‌گزاری قلمداد می‌کند (و البته نامش را کارآفرینی می‌گذارد، تا مردم رغبت نشان دهند).
بانک تجارت جهانی، درآمد بالقوه از سرمایه‌گزاری در آب آشامیدنی را بالغ بر سالانه ۸۰۰ میلیارد دلار برآورد کرده است (که البته می‌دانیم رقم بسیار بشتر است).
Monsanto Co
کمپانی مونسانتو (Monsanto)، که به غول فنآوری زیستی جهان (Bio Tenchnology) مشهور است، ظهور بحران آب را فرصت مناسب جدیدی برای “کسب و کار” قلمداد کرده است.
این کمپانی در مقاله استراتژی خود آورده است:
«ما معتقدیم شرایط ناپیوسته (یا بحران)، فرصت مناسبی برای سرمایه‌گزاری و کسب و کار می‌باشد و با تغییر سیاست‌های عمده (کیفیت منابع، مقدار تولید، معافیت‌ها و …)، سود حاصله حتی بیشتر از شرایط پیوسته خواهد بود، به ویژه در حوزه‌ی «آب».
این مقاله می‌افزاید: ما در حال بررسی پناسیل‌ها و راه‌کارهای تأمین مالی غیر متعارف هستیم (مثل: سازمان‌های غیر دولتی، بانک جهانی، USDA، و غیره)، چرا که می‌تواند با استفاده از منابع و نیز ساز و کارهای محلی، نیاز به سرمایه‌گزاری مستقیم را کاهش دهد.
مونسانتو رسماً اعلام کرده است که مایل به همکاری با شرکت مالی بین‌المللی (IFC) می‌باشد تا بتواند در حوزه‌ی “آب آشامیدنی”، یک بحران جهانی را به یک فرصت خوب کسب و کار مبدل نماید!
آب کجاست؟ نیروی کار و درآمد کجاست؟
آب، نه مانند منابع زیر زمینی نفت و گاز است که فقط در برخی از مناطق جهان باشد و نه مانند صنایع نظامی و غیر نظامی و 
الکترونیک است. آب مثل نفت نیست که استخراج آن در کشورهای دیگر و با سرمایه‌گزاری‌ها کلان صورت پذیرد و دستیابی به آن نیز نیاز به صادرات و واردات داشته باشد – مثل هواپیما، تانک، یا خودرو و گوشی همراه هم نیست، بلکه در هر کشوری کم و بیش آب وجود دارد و مصرف کنندگان نیز مردم همان کشور هستند، پس درآمد نیز همانجاست. لذا این درآمد کلان، می‌تواند با سرمایه‌گزاری اندک، استفاده از منابع و نیروی کار محلی و فروش به مردمانی که مالک همان آب هستند، حاصل شده و به جیب شرکت‌های بزرگ واریز شود.
توسعه پایدار:
“توسعه” نیز واژه‌ای چون دموکراسی است که همچون شمشیری برّنده، بر سر مردم فرود آمده و قدرت‌های کوچک و بزرگ را مسلح می‌کند.
مونسانتو (Monsanto) نیز به پروژه سلطه جهانی بر آب، نام «توسعه پایدار مبتنی بر منطق کسب» را نهاده است.
این کمپانی که درآمدش فقط در هند و مکزیک و در سال ۲۰۰۸ بالغ بر ۴۲۰ میلیون دلار، با درآمد خالص ۶۳ میلیون دلار بوده است، در همان سال پیش‌بینی کرده بود که تا سال ۲۰۱۰، حدود ۲.۵ میلیارد نفر از مردم جهان، دسترسی به آب سالم آشامیدنی نخواهند داشت. بر اساس این پیش‌بینی دست کم ۳۰ درصد مردم در ایالات متحده امریکا، چین، هند و مکزیک (کشورهای پر جمعیت)، از دسترسی به آب آشامیدنی سالم محروم خواهند ماند. این کمپانی در گزارش خود می‌افزاید: در هند، عرضه‌ی آب تا سال ۲۰۲۵، فقط ۷۰۰ کیلومتر مکعب در سال خواهد بود، در حالی که تقاضای آب به ۱۰۵۰ واحد می‌رسد و این یعنی یک منبع سود تضمین شده.
همه باید برای دسترسی به آب، پرداخت کنند:
بانک جهانی، در برنامه سیاست‌های خصوصی سازی آب در جهان، تحت عنوان «مدیریت آب» (The water privatization policy of the World Bank) که در سال ۱۹۹۲ ارائه داده است، می‌افزاید: «معتقدیم که در دسترس بودن آب، بدون هیچ هزینه‌ای، حتی برای پایین‌ترین اقشار مردم، ناکارآمد است، حتی فقیران نیز باید برای آب آشامیدنی، پرداخت کنند».
بانک جهانی بر همین اساس جدولی تهیه کرده است که در هر منطقه‌ای، مردم هر قشری، چقدر باید آب‌بها پرداخت کنند و برای اقشار فقیر نیز حداقلی را تعیین کرده است که برای بیش از آن، باید اضافه پرداخت داشته باشند.
بزرگ‌ترین کمپانی‌های سلطه بر آب آشامیدنی جهانیان:
غول‌های سرمایه‌داری، در این جنگ لطیف آب، بدون هیچ سر و صدایی می‌تازند. بازار “آب” در آمریکا که پیشتاز است، بیش از صد میلیارد دلار برآورد شده است.
شرکت (U.S. Filter Corporation)، با سرمایه‌گزاری ۶ میلیارد دلاری، و انتظار درآمد سالانه ۱۲ میلیارد دلار در امریکا، بزرگ‌ترین شرکت «آب آشامیدنی جهان» می‌باشد.
شرکت جنرال الکتریک نیز با مشارکت بانک جهانی، یک صندوق سرمایه‌گزاری برای خصوصی‌سازی «آب و برق در جهان»، تأسیس کرده است.
و شرکت سیتی‌زن نیز در این عرصه سرمایه‌گذاری‌های کلانی کرده است.
شرکت انرون (Enron) که در عرصه انرژی فعالیت دارد، قراردادهایی آبی را در بلغارستان، ریو دو ژانیرو، برلین و پاناما منعقد کرده است. در آمد بخش آب انرون به نام (Azurix) سالانه بالغ بر ۴۰۰ میلیارد دلار می‌باشد و پیش‌بینی شده با ورود به سایر کشورهای هدف و سرمایه‌گزاری در تأسیسات آب و فاضلاب، سالانه بالغ بر ۶۰۰ میلیارد دلار شود.
کوک، پپسی و نستله
بی‌تردید غول‌های سلطه بر انواع مواد خوراکی و آشامیدنی جهان، یعنی «کوک، پپسی و نستله»، با شعب تولیدی و توزیعی‌ای که در سرتاسر جهان دارند و با قوت نفوذ در دولت‌ها و مجالس، از این بازار غافل نخواهند ماند.
کوک (cock.co)
شرکت کوک (کوکاکولا)، آب آشامیدنی را با همان برند امریکایی (Dasani)، در سرتاسر جهان وارد بازار کرد. معروفیت آب دِسِنی (Dasani)، هم چون سایر محصولات این شرکت، ابتدا در میادین بزرگ ورزشی (مسابقات بین‌المللی، منطقه‌ای و ملی) شروع شد و به عرصه انتخابات‌های سیاسی نیز کشانده شد.
پپسی (pepsico)
شرکت پپسی در گزارش خود اذعان دارد که در حال حاضر آب آشامیدنی بیش از سه میلیون نفر را تأمین می‌کند.
این شرکت در گزارش خود، با ادعای این که «ما مدیون و متعهد نسل‌های بعدی در قبال منابع محدود آب هستیم»، به “توسعه پایدار” اشاره کرد و قرن ۲۱ را برای تمامی سرمایه‌گزاران، سهامداران و کارکنان خود، امیدبخش توصیف کرد تا آنجا که همکارانش به «شهروند خوب در جامعه ما»، معروف شوند. امروزه برند (Aquafina)، معروف‌ترین آب آشامیدنی این شرکت است.
نستله (Nestle CEO)
شرکت نستله که از بدنام‌ترین شرکت‌های صهیونیستی در جهان می‌باشد، با اهدافی بسیار شوم و مستکبرانه به حوزه اقتصادی آب وارد شده است.
به گزارش (Natural news)، شرکت نستله به دنیال “کنترل آب در جهان” می‌باشد.
به گزارش (True activist): مدیر عامل شرکت نستله (Nestle CEO) مدعی است که “آب”، از موارد حقوق بشر نیست و باید خصوصی سازی شود.
بنا بر همین گزارش، مدیر عامل اسبق که اکنون رییس بزرگ‌ترین شرکت مواد غذایی می‌باشد، گفته است: شرکت باید مالک هر قطره‌ی آب در این سیاره باشد، و شما موفق به دستیابی به آب نخواهید بود، مگر آن که بابتش پرداخت کنید.
شرکت نستله، برای این سلطه، یک تنه وارد نشده است، بلکه با کمپانی مونسانتو (Monsanto ) در قالب (GMO) همکاری دارد.
مرتبط:
■ مواد مصرفی جهان، فقط در اختیار و کنترل ده شرکت
مالکیت و کنترل ۹۰% رسانه‌های امریکا، در اختیار شش شرکت و هفت یهودی